emanetçi dükkânı > denemeler > sosyal hipermetrop
...eski aşklar emanetçisiyim ben
nice öyküler taşırım yüreğimde
hiçbirinin sahibi yok
tek kahramanıyım öykülerimin...
...yanlış öğretmişler bize
en çok
yüreği üşürmüş insanın
tutan olmazsa eğer
ellerinden...
bir tahribat oluştuğu gerçeğini değiştirmiyor. O halde, hepimiz farkına vararak yaşamakla mükellefiz.
Ya farkına vararak yaşayacağız bu hayatı ya da harap olacağız içimizdeki gidip gelmeler arasında. Gerçi, farkındalıkla yaşamak da harap edebilir bazen insanı. Bence her iki durum da bizi mutsuz edebilir. Ne kadar doğru olduğu tartışılabilir belki; ama, bazı insanları acıları mutlu eder. Bunlar yaşadıkları hayatın belirli bir döneminde takılı kalmışlardır. Tıpkı, senelerce düzenli çalışan bir saatin pilinin bitmesi sonucu, durması ve hep aynı zamanı göstermesi gibi. Ta ki, yeni bir pil takıncaya kadar. Onları takılı kaldıkları o dönemden çekip çıkartmak yetmez çoğu zaman. Yeni bir pile ve pili taktıktan sonra da mevcut zamana ayarlanmaya ihtiyaçları vardır.
Dolayısıyla, çok uzun düşünmeye gerek yok. Düşündükçe, saçmalıyor insan, benim yukarıda yaptığım gibi. Fazla düşünmek, kimseyi, "günün birinde (flo)zof yapmıyor." En iyisi, içinizden geldiği gibi yaşayın gitsin!...
Yorum Gönder Yorum Oku
Sayfa <<< 2 / 2
© 2008 - 2010 Emanetçi.
