emanetçi dükkânı > denemeler > can kırıkları
...eski aşklar emanetçisiyim ben
nice öyküler taşırım yüreğimde
hiçbirinin sahibi yok
tek kahramanıyım öykülerimin...
...yanlış öğretmişler bize
en çok
yüreği üşürmüş insanın
tutan olmazsa eğer
ellerinden...
Oysa, bomboş bir tuvaldi hayatım. Önüme koyup "Ne istersen onu çiz." dediklerinde. Önce büyüklerimden öğrendim fırça tutmayı, resim yapmayı hayata dair. Hatta, pekçoğunu birlikte yaptık çocukluk resimlerimin. Sonunda, bileklerim, fırçayı ve boya paletini tek başına tutabilecek kadar güçlenmişti nihayet. Ve, resmin geri kalan kısmını tek başıma yapacaktım. Ne büyük heyecandı o. Nasıl da özenerek vurmuştum her fırça darbesini halbuki.
Meğer marifet, fırçayı ve paleti tek başına tutabilmekte değilmiş! Birlikte resimler yapabileceğin ortak yürekler bulmak gerekliymiş; sımsıcak yürekler, dost yürekler. En âlâsından. Birlikte şiirler yazabileceğin hayata dair, aşka dair, çiçeklere dair; türküler söyleyebileceğin avaz avaz, duygulu yürekler bulmak gerekliymiş. Tuvaline, can kırıkları ekmeyecek yürekler bulmak gerekliymiş.
Amma velakin, zor zanaatmış yürek insanı olmak. Dolayısıyla, bulmak da zor. Ama, ben henüz umudumu kesmiş değilim.
Sahi siz öyle yürekler tanıdınız mı hiç?
Yorum Gönder Yorum Oku
Sayfa <<< 2 / 2
© 2008 - 2010 Emanetçi.
