emanetçi dükkânı > şiirler > sonbahar
sonbahar
ılık bir yeldi değen yorgun yüreğime,
suskun sonbahar akşamında.
genzimi yakan ağır gül kokusu,
çok eskilerden kalma olsa gerek;
nice zamandır duymadığım.
tenime değen bu ten:
nereden tanıyorum onu?
hangi geceden hatırlıyorum?
ruhumu da çalıp gidiyor
bedenimle birlikte.
bu sonbahar, bu sonbahar!
beni hep gafil avlar.
zaten ölürsem birgün
beklenmedik bir zamanda.
ardımdan, bir(tek) sonbahar ağlar.
sessiz bir hışırtıydı sağır kulaklarımı okşayan,
sapsarı sonbahar akşamında.
ayaklarımın altında ruhumu parçalayan
gazel sesleri,
gelecekten bana postalanmış bir zarf olsa gerek;
uzun yıllar sonra adresime gelecek.
...eski aşklar emanetçisiyim ben
nice öyküler taşırım yüreğimde
hiçbirinin sahibi yok
tek kahramanıyım öykülerimin...
...yanlış öğretmişler bize
en çok
yüreği üşürmüş insanın
tutan olmazsa eğer
ellerinden...
Yorum Gönder Yorum Oku
Sayfa 1 / 1
© 2008 - 2010 Emanetçi.
