emanetçi dükkânı > şiirler > insan kendinden kaçamaz ki
insan kendinden kaçamaz ki
kaçmak geliyor içimden.
çok, çok uzaklara kaçmak.
dönmemek geliyor içimden.
bir daha, hiç dönmemek.
sonra, düşünüyorum da:
kaçmak; ama, kimden, neden kaçmak?
onu da bilmiyorum ki...
sadece gitmek geliyor içimden.
beni kimsenin tanımadığı,
benim de kimseyi tanımadığım yerlere gitmek...
yalnız kalmak için; uzaklara dalmak için yine.
nasıl olsa buralarda da yalnız değil miyim;
çevremdeki binlerce insanın arasında?
bu daha acı değil mi öbür yalnızlıktan?
ve, ve yine düşünüyorum da:
insan kendisinden kaçtığı sürece
çare değil uzaklara gitmek de.
ölmek geliyor içimden;
dünyayı tamamen terk etmek geliyor.
belki de kurtulmak için herşeyden,
uzatmak elini gökyüzüne...
"ebediyete uzanmak" tek çare.
...eski aşklar emanetçisiyim ben
nice öyküler taşırım yüreğimde
hiçbirinin sahibi yok
tek kahramanıyım öykülerimin...
...yanlış öğretmişler bize
en çok
yüreği üşürmüş insanın
tutan olmazsa eğer
ellerinden...
Yorum Gönder Yorum Oku
Sayfa 1 / 1
© 2008 - 2010 Emanetçi.
