emanetçi dükkânı > şiirler > hazan mevsimi
sevgilimmiş
karşımda cır cır böceği gibi,
nefes almaksızın konuşup duran
bu güzel kadın.
söyleyecek iki çift söz bulamıyorum...
nasıl sevgililik bu?
insanın sevdiğine
söyleyecek sözü olmaz mı?
benim yok işte.
belki de sevgilimdir gerçekten;
yalnızca sevgilim.
sevdiğim değildir belki de!...
kim bilir?
bundandır belki de;
bütün sözcüklerimin sararması,
dökülmesi cümlelerimden erkenden.
ılık bir meltem savurmuş uzaklara.
darmadağın olmuş her biri,
tutunamadan bir cümlenin ucundan.
nice tufanlara göğüs germişken,
teslim olmuşlar küçücük bir melteme.
halbuki,
daha ne çok zaman var sonbahara.
...eski aşklar emanetçisiyim ben
nice öyküler taşırım yüreğimde
hiçbirinin sahibi yok
tek kahramanıyım öykülerimin...
...yanlış öğretmişler bize
en çok
yüreği üşürmüş insanın
tutan olmazsa eğer
ellerinden...
Yorum Gönder Yorum Oku
Sayfa <<< 2 / 2
© 2008 - 2010 Emanetçi.
